аперэ́тачны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. аперэ́тачны аперэ́тачная аперэ́тачнае аперэ́тачныя
Р. аперэ́тачнага аперэ́тачнай
аперэ́тачнае		 аперэ́тачнага аперэ́тачных
Д. аперэ́тачнаму аперэ́тачнай аперэ́тачнаму аперэ́тачным
В. аперэ́тачны (неадуш.)
аперэ́тачнага (адуш.)		 аперэ́тачную аперэ́тачнае аперэ́тачныя (неадуш.)
аперэ́тачных (адуш.)
Т. аперэ́тачным аперэ́тачнай
аперэ́тачнаю		 аперэ́тачным аперэ́тачнымі
М. аперэ́тачным аперэ́тачнай аперэ́тачным аперэ́тачных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аперэ́тачны прям., перен. опере́точный;

~ная арты́стка — опере́точная арти́стка;

~ная дзяржа́ва — опере́точное госуда́рство

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аперэ́тачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае дачыненне да аперэты, звязаны з аперэтай. Аперэтачны акцёр. Аперэтачнае амплуа.

2. Які нагадвае тое, што бывае ў аперэце; такі, да якога нельга ставіцца сур’ёзна. Аперэтачныя прыгоды. Аперэтачнае адзенне. □ Шэравокія, светлавалосыя, іканапісныя, з вішнёвымі вуснамі і ненатуральна ружовымі шчокамі, ..[студэнты] вельмі нагадвалі аперэтачных пастушкоў. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аперэ́та, -ы, ДМ -рэ́це, мн. -ы, -рэ́т, ж.

1. Музычны камедыйны твор, у якім спевы чаргуюцца з размовай і танцамі.

2. Пастаноўка такога твора на сцэне.

Іграць у аперэце.

3. Тэатр, у якім ставяцца музычна-вакальныя творы камедыйнага характару.

|| прым. аперэ́тачны, -ая, -ае.

А. акцёр.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

опере́точный прям., перен. аперэ́тачны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)