апа́лубка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
апа́лубка |
апа́лубкі |
| Р. |
апа́лубкі |
апа́лубак |
| Д. |
апа́лубцы |
апа́лубкам |
| В. |
апа́лубку |
апа́лубкі |
| Т. |
апа́лубкай
апа́лубкаю |
апа́лубкамі |
| М. |
апа́лубцы |
апа́лубках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
апа́лубка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж. (спец.).
1. гл. апалубіць.
2. Драўляная ці металічная форма, якая ўжыв. пры бетонных і жалезабетонных збудаваннях і знімаецца пасля зацвярдзення бетону.
Стальная а.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
апа́лубка ж., в разн. знач. опа́лубка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
апа́лубка, ‑і, ДМ ‑бцы, ж.
Спец.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. апалубіць.
2. Р мн. ‑бак. Драўляная ці металічная форма, якая ўжываецца пры бетонных і жалезабетонных збудаваннях і знімаецца пасля зацвярдзення бетону. Адны папраўлялі апалубку, рыхтуючы яе да ўкладкі бетону, другія вязалі арматуру, счышчалі снег, разраўноўвалі замёрзлую зямлю. Хадкевіч.
3. Р мн. ‑бак. Абшыўка, абкладка знадворных частак збудавання. [Старшыня калгаса:] — Я вось і прыйшоў параіцца з вамі, як лепш рабіць, ці апалубкай, ці, можа, рыхтаваць цэментныя пліты ды выкладаць іх. Сергіевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
апа́лубіць, -блю, -біш, -біць; -блены; зак., што (спец.).
Абабіць, абкласці чым-н. знадворку якое-н. збудаванне.
|| наз. апа́лубка, -і, ДМ -бцы, ж.
|| прым. апа́лубачны, -ая, -ае.
Апалубачныя работы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
опа́лубка в разн. знач. апа́лубка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)