аняме́чанне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. аняме́чанне
Р. аняме́чання
Д. аняме́чанню
В. аняме́чанне
Т. аняме́чаннем
М. аняме́чанні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аняме́чанне ср. онеме́чение

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аняме́чанне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. анямечыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аняме́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго-што.

Зрабіць падобным на немцаў па мове, звычаях, прымусіць засвоіць культуру немцаў.

|| незак. аняме́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| звар. аняме́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; незак. аняме́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

|| наз. аняме́чанне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

онеме́чение аняме́чанне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)