Антуа́н
назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
Антуа́н |
Антуа́ны |
| Р. |
Антуа́на |
Антуа́наў |
| Д. |
Антуа́ну |
Антуа́нам |
| В. |
Антуа́на |
Антуа́наў |
| Т. |
Антуа́нам |
Антуа́намі |
| М. |
Антуа́не |
Антуа́нах |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
фарсі́сты, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які любіць фарсіць. Зграбны, нават крышку фарсісты унтэр аказаўся сынам селяніна з-пад Бабруйска. Паслядовіч. // Франтаваты, модны. Ён! Яго шэрая каракулевая вушанка, такі ж шэры каўнер чорнага паліто, ногі — у белых фарсістых бурках. Паслядовіч. Антуан, узяўшы свой фарсісты партфель, пакіраваўся салідным крокам з аўтобуса. Дубоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)