Анато́ль
назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
Анато́ль |
Анато́лі |
| Р. |
Анато́ля |
Анато́ляў |
| Д. |
Анато́лю |
Анато́лям |
| В. |
Анато́ля |
Анато́ляў |
| Т. |
Анато́лем |
Анато́лямі |
| М. |
Анато́лю |
Анато́лях |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ке́мнасць, ‑і, ж.
Разм. Уласцівасць кемнага. Анатоль Яўсеевіч сам паказваў прыклад смеласці, вытрымкі, кемнасці. Лось.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нашыўны́, ‑ая, ‑ое.
Які нашываецца на што‑н. Калі .. [вайсковец] зняў шынель, дык Анатоль заўважыў на рукавах сляды ад нашыўных зорак. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэ́йтынг, ‑а, м.
Спец. Індывідуальны лікавы каэфіцыент ацэнкі сілы гульні гросмайстра (шахмат, шашак). Найвышэйшы асабісты рэйтынг мае чэмпіён свету па шахматах Анатоль Карпаў.
[Англ. rating — ацэнка, клас, разрад.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дэзарганіза́тар, ‑а, м.
Той, хто дэзарганізуе, уносіць дэзарганізацыю. — Дэзарганізатар! Загоніш у трубу ўсю змену, — моцна сказаў Анатоль Парфенавіч, крутануўся і пайшоў у канторку майстроў. Мыслівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ве́стачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш.-ласк. да вестка. Ішлі дні, тыдні, а Анатоль не даваў аб сабе аніякае вестачкі. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ку́ты, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і каваны (у 4 знач.). Анатоль па бярэзніку прабраўся на дарогу. Яго ўвагу прыцягнулі свежыя адбіткі кутых конскіх капытоў. Федасеенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэфарма́тар, ‑а, м.
Той, хто праводзіць рэформу ў якой‑н. галіне; пераўтваральнік. Гаварыць Анатоль Парфенавіч умее. На словах, здаецца, зямны шар перавярнуў бы. Паслухаеш — такі рэфарматар. Мыслівец.
[Лац. reformator.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́зыт, ‑у, М ‑зыце, м.
Адчуванне лёгкага нервовага раздражнення, якое выклікаецца дотыкам да скуры. Хлопчык смяяўся ад бацькавага козыту, адпіхваў ручкамі твар, а Анатоль усё цалаваў і цалаваў: шчочкі, лоб, шыю, грудзі. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рабо́тнічак, ‑чка, м.
Памянш.-ласк. да работнік. // Разм. зневаж. Пра дрэннага работніка. — Работнічак, танцор няшчасны, а машыну я за цябе ачышчаць буду, га-а? Вышынскі. Анатоль паківаў галавою: — Ну і работнічак будзе Івану. Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)