аналагі́чны, -ая, -ае.

Падобны, такі ж; заснаваны на аналогіі.

А. выпадак.

|| наз. аналагі́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аналагі́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. аналагі́чны аналагі́чная аналагі́чнае аналагі́чныя
Р. аналагі́чнага аналагі́чнай
аналагі́чнае		 аналагі́чнага аналагі́чных
Д. аналагі́чнаму аналагі́чнай аналагі́чнаму аналагі́чным
В. аналагі́чны (неадуш.)
аналагі́чнага (адуш.)		 аналагі́чную аналагі́чнае аналагі́чныя (неадуш.)
аналагі́чных (адуш.)
Т. аналагі́чным аналагі́чнай
аналагі́чнаю		 аналагі́чным аналагі́чнымі
М. аналагі́чным аналагі́чнай аналагі́чным аналагі́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аналагі́чны

1. (основанный на аналогии) аналоги́ческий;

2. (сходный) аналоги́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аналагі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Заснаваны на аналогіі. Аналагічны метад.

2. Які з’яўляецца аналогіяй; падобны да чаго‑н. Аналагічны выпадак. □ [Сідарук] успомніў, што ў апошнія дні атрымалі аналагічныя лісты і яшчэ некаторыя з таварышаў. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аналоги́ческий аналагі́чны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аналоги́чный аналагі́чны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Негалю́зны ’несамавіты, плюгавы’ (барыс., Шн. 2), ’няўклюдны’ (Янк. 1), негілюзны ’непрыглядны’ (Ян.). Магчыма, да літ. negaluoti ’недамагаць, хварэць, быць нездаровым’; дзеепрыметнік, аналагічны да негадзявы, негадзяшчы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ *Прыцю́цькаваты, прыцюцьковаты ’прыдуркаваты’ (ТС). Параўн. укр. прицу́цуватий ’дурнаваты’, што выводзіцца з вы-клічніка цу‑цу́ для выражэння здзіўлення, расчаравання (ЕСУМ, 4, 583); гл. аналагічны беларускі выклічнік цю‑цю.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

інкарпара́цыя, ‑і, ж.

1. Кніжн. Далучэнне, уключэнне ў свой склад чаго‑н. Інкарпарацыя новых абласцей.

2. У юрыспрудэнцыі — сістэматызацыя выдадзеных у розны час законаў у алфавітным, храналагічным парадку ці па асобных галінах права без унясення змен у іх змест. Інкарпарацыя дзеючых законаў БССР.

3. У лінгвістыцы — спосаб сінтаксічнай сувязі паміж словамі, пры якім галоўны член словазлучэння зліваецца з залежнымі членамі ў фанетыка-марфалагічны комплекс, аналагічны слову.

[Лац. incorporatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Меќалка ’коцік на дрэвах’ (Янк. 2). Відаць, да мека ’мядзведзь’. Аналагічны семантычны пераход ’назва звера’ > ’коцік на дрэвах’ назіраецца ў бел. коцік, польск. kotka, славен. mačica, ням. Kätzchen, якія звязаны з ’кот’, чэш. jehněda — з ’ягнё’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)