а́лібі

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, нескланяльны

адз. мн.
Н. а́лібі а́лібі
Р. а́лібі а́лібі
Д. а́лібі а́лібі
В. а́лібі а́лібі
Т. а́лібі а́лібі
М. а́лібі а́лібі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

а́лібі, нескл., н. (спец.).

Знаходжанне абвінавачанага ў момант, калі адбывалася злачынства, у іншым месцы як доказ невінаватасці ў злачынстве.

Мець а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

а́лібі нескл., ср., юр. а́либи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́лібі, нескл., н.

Знаходжанне абвінавачанага ў момант, калі адбывалася злачынства, у другім месцы, як доказ невінаватасці ў злачынстве.

[Лац. alibi — дзе-небудзь у іншым месцы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́либи юр. а́лібі нескл., ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)