алья́с, -у, м.

Шматгадовая травяністая трапічная расліна з тоўстым мясістым лісцем, якая выкарыстоўваецца ў медыцыне; алоэ.

|| прым. алья́савы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

алья́с

‘сукупнасць раслін’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. алья́с
Р. алья́су
Д. алья́су
В. алья́с
Т. алья́сам
М. алья́се

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

алья́с

‘расліна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. алья́с алья́сы
Р. алья́са алья́саў
Д. алья́су алья́сам
В. алья́с алья́сы
Т. алья́сам алья́самі
М. алья́се алья́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

алья́с, -су

1. бот. ало́э ср., столе́тник;

2. фарм. сабу́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

алья́с, ‑у, м.

Шматгадовая травяністая трапічная расліна сямейства лілейных з тоўстымі прадаўгаватымі калючымі лістамі; алоэ. На вокнах, як і раней, стаяў рагаты калючы альяс. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Алья́с (БРС), альясавы, аліос ’тс’ (Нас.), ст.-бел. алое, алоес (кан. XV ст.) (Булыка, Запазыч.) < польск. aloes < с.-лац. aloes. Гл. алівэс.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

альва́с, -у, м. (разм.).

Тое, што і альяс.

|| прым. альва́савы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

столе́тник бот. алья́с, -су м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Алі́вэс ’альяс’ (Касп.). Гл. альяс.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ало́э, нескл., н.

Тое, што і альяс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)