алкаго́льны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
алкаго́льны |
алкаго́льная |
алкаго́льнае |
алкаго́льныя |
| Р. |
алкаго́льнага |
алкаго́льнай
алкаго́льнае |
алкаго́льнага |
алкаго́льных |
| Д. |
алкаго́льнаму |
алкаго́льнай |
алкаго́льнаму |
алкаго́льным |
| В. |
алкаго́льны (неадуш.)
алкаго́льнага (адуш.) |
алкаго́льную |
алкаго́льнае |
алкаго́льныя (неадуш.)
алкаго́льных (адуш.) |
| Т. |
алкаго́льным |
алкаго́льнай
алкаго́льнаю |
алкаго́льным |
алкаго́льнымі |
| М. |
алкаго́льным |
алкаго́льнай |
алкаго́льным |
алкаго́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
алкаго́льны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да алкаголю, змяшчае ў сабе алкаголь. Алкагольнае атручэнне. Алкагольныя напіткі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трасця́нка ‘нейкае алкагольнае пітво?’: з гора трасцянку якуюсь пʼюць (В. Дунін-Марцінкевіч, Сялянка). Няясна, хутчэй за ўсё, утворана ад трасцяны́, гл. трысцяны; параўн. вытворчасць алкаголю з цукровага трыснягу.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Піту́н 1 ’піток; п’яніца’ (зэльв., Жыв. сл.; Сл. рэп лекс.), ’той, хто п’е алкагольнае пітво’ (Варл.). Да піць (гл.). Суф. ‑ун з экспрэсным значэннем ’схільнасць да адпаведнага дзеяння’ (Сцяцко, Афікс. наз., 68).
◎ Піту́н 2 ’тытунь’ (смарг., Сл. ПЗБ). У выніку распадабення т — m > п — т. Да тытунь (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)