але́шына, -ы, мн. -ы, -шын, ж.

1. Лісцевае дрэва сямейства бярозавых; вольха.

2. толькі адз. Драўніна, матэрыял гэтага дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Але́шына

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Але́шына
Р. Але́шына
Д. Але́шыну
В. Але́шына
Т. Але́шынам
М. Але́шыне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

але́шына

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. але́шына але́шыны
Р. але́шыны але́шын
Д. але́шыне але́шынам
В. але́шыну але́шыны
Т. але́шынай
але́шынаю		 але́шынамі
М. але́шыне але́шынах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

але́шына ж. ольха́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

але́шына, ‑ы, ж.

1. Лісцевае дрэва сямейства бярозавых; вольха. На балоце між густых алешын пасуцца авечкі. Грамовіч.

2. толькі адз. Драўніна, матэрыял гэтага дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

альшы́на ж., см. але́шына

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ольха́ але́шына, -ны ж., во́льха, -хі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вальха́ ’вольха, алешына’ (Касп.). Гл. вольха.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

альшы́на, ‑ы, ж.

Тое, што і алешына. А гэта я пачуў ад тых альшын, Што выраслі на берагах Разліва. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адле́таваць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак.

Прабыць, перажыць лета. Алешына ўжо, канешне, адлетавала, і, гледзячы на яе, сапраўды думалася пра познюю восень. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)