але́нь, -я, мн. -і, -яў, м.

Парнакапытная жвачная млекакормячая жывёліна з галінастымі рагамі і кароткім хвастом.

|| прым. але́невы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Але́нь

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Але́нь
Р. Але́ня
Д. Але́ню
В. Але́нь
Т. Але́нем
М. Але́ні

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

але́нь

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. але́нь але́ні
Р. але́ня але́няў
Д. але́ню але́ням
В. але́ня але́няў
Т. але́нем але́нямі
М. але́ні але́нях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

але́нь ж. оле́нь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

але́нь, ‑я, м.

Свойская і дзікая жвачная жывёліна атрада парнакапытных з галінастымі рагамі і кароткім хвастом. Паўночны алень. Алень-марал. Плямісты алень. Язда на аленях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Але́нь, укр. олінь, рус. олень, ст.-рус. олень, ст.-слав. ѥлень, балг. елен, серб.-харв. јѐлен, славен. jelen, чэш. jelen, славац. jeleň, польск. jeleń, в.-луж., н.-луж. jeleń. Параўн. літ. élnis, álnis ’алень’, лат. alns ’лань’, грэч. ἐλλός ’малады алень’, арм. ełn ’лань’ і далей да ст.-в.-ням. еlо ’буры’, гл. Лескін, AfslPh, 3, 111; Брандт, РФВ, 22, 133; Бернекер, 1, 263.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

оле́нь зоол. але́нь, -ня м.;

благоро́дный оле́нь высакаро́дны але́нь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пля́місты, -ая, -ае.

3 плямамі іншага, чым асноўная афарбоўка, колеру.

П. алень.

|| наз. пля́містасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

а́ксіс

‘алень’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. а́ксіс а́ксісы
Р. а́ксіса а́ксісаў
Д. а́ксісу а́ксісам
В. а́ксіса а́ксісаў
Т. а́ксісам а́ксісамі
М. а́ксісе а́ксісах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыручы́цца, -учу́ся, -у́чышся, -у́чыцца; зак.

Стаць ручным, прывыкнуць да чалавека.

Алень хутка прыручыўся.

|| незак. прыруча́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)