акцы́знік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
акцы́знік |
акцы́знікі |
| Р. |
акцы́зніка |
акцы́знікаў |
| Д. |
акцы́зніку |
акцы́знікам |
| В. |
акцы́зніка |
акцы́знікаў |
| Т. |
акцы́знікам |
акцы́знікамі |
| М. |
акцы́зніку |
акцы́зніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
акцы́знік м., разг. акци́зный чино́вник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
акцы́знік, ‑а, м.
Уст. Служачы ў акцызе (у 2 знач.). Вёрст з трыццатак ад горада абрабавалі аднаго акцызніка ды забілі на смерць паштара. Мурашка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акци́зник ист., разг. акцы́знік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Акцы́з (Нас.), акцызнік (БРС, Шат., Нас.) запазычана з рускай мовы. Рус. акциз < франц. accise (XVIII ст.) узыходзіць да лац. accisum (да accidere ’падсякаць’) (Шанскі, 1, А, 71–72).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ілгу́н і лгун, ‑а, м.
Непраўдзівы чалавек; выдумшчык, хлус. Тут жа [на судзе] прысутнічае і акцызнік Яськоў, афіцыйны прадстаўнік царскіх улад, даносчык, хабарнік, ілгун. Ларчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акцы́зны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да акцызу. Акцызны збор. Акцызны чыноўнік.
2. у знач. наз. акцы́зны, ‑нага, м. Тое, што і акцызнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зуба́ты, ‑ая, ‑ае.
З вялікімі зубамі. — Юрка-а-а! — Акцызнік крычыць і крэкча, падымаючыся з-пад плота, усміхаецца нечага на ўвесь зубаты рот. Пташнікаў. // Які мае зубы. Зубаты кіт.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пакра́тацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Злёгку, трохі паварушыцца, пачаць кратацца. Акцызнік павітаўся, але вачэй на старшыню не падняў. Пакратаўся толькі, — як бы адсоўваўся і даваў яму месца на ложку. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кіёўка, ‑і, ДМ кіёўцы; Р мн. кіёвак; ж.
Абл. Рагоз. Махаюць, нагінаючыся сваімі чорнымі галовамі, кіёўкі, і пахне старым, зляжалым і ўпрэлым кіслым балотам — аж зрывае нос, як кажа Акцызнік. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)