акуна́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. акуна́ю акуна́ем
2-я ас. акуна́еш акуна́еце
3-я ас. акуна́е акуна́юць
Прошлы час
м. акуна́ў акуна́лі
ж. акуна́ла
н. акуна́ла
Загадны лад
2-я ас. акуна́й акуна́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час акуна́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

акуна́ць несов. окуна́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акуна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да акунуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Акуна́ць (БРС, КТС). Запазычанне з рускай. Рус. окунать на аснове окунуть < *о‑куп‑нуть.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

акуну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак., каго-што.

Апусціць у вадкасць на кароткі час.

А. у ваду галаву.

|| незак. акуна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| звар. акуну́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ніся; незак. акуна́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

окуна́ть несов. акуна́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акуна́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да акунуцца.

2. Зал. да акунаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крухма́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; незак., што.

Акунаць (бялізну, адзенне) у раствор крухмалу для надання цвёрдасці, глянцу. Крухмаліць бялізну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Парына́ць, порыниць ’даваць нырца’ (Маш., 171, 174), ’спускаць, акунаць’ (ТС). Пранікненне з укр. поринити ’ныраць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Туно́к, мн. л. тунцы́ ‘глінянкі, грузілы на ніз сеткі’ (Ласт.). Відаць, праз польск. tunka ‘бочка’ (з ням. Tonne ‘тс’, Брукнер, 584) па форме дэталі, якая напамінае бочачку, або вытворнае ад ням. tunken ‘мачаць, акунаць’, магчыма, праз ідыш, гл. tunken ‘тс’, tun ‘бочка’ (Астравух, Ідыш-бел. сл., 808).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)