ака́фіст

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ака́фіст ака́фісты
Р. ака́фіста ака́фістаў
Д. ака́фісту ака́фістам
В. ака́фіст ака́фісты
Т. ака́фістам ака́фістамі
М. ака́фісце ака́фістах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ака́фіст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Від хвалебнага царкоўнага песнапення, жанр праваслаўнай літургічнай паэзіі.

А.

Святому Мікалаю Цудатворцу.

|| прым. ака́фістны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ака́фіст м., церк. ака́фист

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ака́фіст, ‑а, М ‑сце, м.

У хрысціянскай набажэнскай літаратуры — асобны від малітоўна-хвалебных песень у гонар Хрыста, багародзіцы і святых. Чытаць акафіст. □ Айцец Варлам хвіліны чхнуць не мае, — Малебны, служыць дзень у дзень, Заказы на акафісты прымае. Корбан.

[Грэч. akathistos — літаральна такі, у час якога не сядзяць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ака́фист церк. ака́фіст, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)