а́йкаць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. а́йкаю а́йкаем
2-я ас. а́йкаеш а́йкаеце
3-я ас. а́йкае а́йкаюць
Прошлы час
м. а́йкаў а́йкалі
ж. а́йкала
н. а́йкала
Дзеепрыслоўе
цяп. час а́йкаючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

а́йкаць несов.

1. а́йкать;

2. перен. сокруша́ться, сожале́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́йкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Вымаўляць, выкрыкваць «ай» ад болю, жалю, здзіўлення і пад. Халуста пачаў бегаць па млыне, хапацца рукамі за галаву, вохкаць, айкаць, стагнаць, стукаць кулакамі ў грудзі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́йкать несов., разг. а́йкаць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́йканне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. айкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́йкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Аднакр. да айкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Усклікваць «вох», глыбока ўздыхаць, выказваючы пачуццё прыкрасці, непрыемнасці, жалю, болю і пад. Халуста пачаў бегаць па млыне, хапацца рукамі за галаву, вохкаць, айкаць, стагнаць, стукаць кулакамі ў грудзі. Чарнышэвіч. // Адзывацца гукамі, падобнымі на вохканне. Дзесь далёка-далёка вохкала зямля. Колас. Усю зіму вохкаў лес. Кіпела ў ім жыццё. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)