адра́нак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
адра́нак |
адра́нкі |
| Р. |
адра́нку |
адра́нкаў |
| Д. |
адра́нку |
адра́нкам |
| В. |
адра́нак |
адра́нкі |
| Т. |
адра́нкам |
адра́нкамі |
| М. |
адра́нку |
адра́нках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
адра́нак, -нку м., обл.
1. у́тро ср.;
2. у́тренняя пастьба́ коро́в
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адра́нак, ‑нку, м.
Абл.
1. Ранак. Брыду адранкам ля ракі, збіваючы расу, І самапал на два куркі На выпадак нясу. Броўка.
2. Ранішняя пасьба кароў. Сонца стаяла высока — бралася пад паўдня. Такой парой гоняць дамоў з адранку скаціну. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)