аднаро́дны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. аднаро́дны аднаро́дная аднаро́днае аднаро́дныя
Р. аднаро́днага аднаро́днай
аднаро́днае		 аднаро́днага аднаро́дных
Д. аднаро́днаму аднаро́днай аднаро́днаму аднаро́дным
В. аднаро́дны (неадуш.)
аднаро́днага (адуш.)		 аднаро́дную аднаро́днае аднаро́дныя (неадуш.)
аднаро́дных (адуш.)
Т. аднаро́дным аднаро́днай
аднаро́днаю		 аднаро́дным аднаро́днымі
М. аднаро́дным аднаро́днай аднаро́дным аднаро́дных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

азімута́льна-аднаро́дны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. азімута́льна-аднаро́дны азімута́льна-аднаро́дная азімута́льна-аднаро́днае азімута́льна-аднаро́дныя
Р. азімута́льна-аднаро́днага азімута́льна-аднаро́днай
азімута́льна-аднаро́днае		 азімута́льна-аднаро́днага азімута́льна-аднаро́дных
Д. азімута́льна-аднаро́днаму азімута́льна-аднаро́днай азімута́льна-аднаро́днаму азімута́льна-аднаро́дным
В. азімута́льна-аднаро́дны (неадуш.)
азімута́льна-аднаро́днага (адуш.)		 азімута́льна-аднаро́дную азімута́льна-аднаро́днае азімута́льна-аднаро́дныя (неадуш.)
азімута́льна-аднаро́дных (адуш.)
Т. азімута́льна-аднаро́дным азімута́льна-аднаро́днай
азімута́льна-аднаро́днаю		 азімута́льна-аднаро́дным азімута́льна-аднаро́днымі
М. азімута́льна-аднаро́дным азімута́льна-аднаро́днай азімута́льна-аднаро́дным азімута́льна-аднаро́дных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

клон, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Генетычна аднароднае патомства расліны або жывёліны, якое ўтварылася шляхам бясполага, пераважна вегетатыўнага, размнажэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аднаро́дны, ‑ая, ‑ае.

Які належыць да таго самага роду, разраду; аднолькавага характару; падобны. Аднародныя з’явы. Аднародныя збудаванні. // Аднолькавы ва ўсіх сваіх частках. Аднародная маса. Аднароднае асяроддзе.

•••

Аднародныя члены сказа гл. член.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пачопка, почапка, по́чыпка ’дужка, вяроўка, якая звязвае два вухі ў вядры’ (Нас., Мядзв., Грыг., Яруш., Касп., Чач., Гарэц., Некр., Янк., Мат. Гом.; маг., Шн. 2; круп., докш., Сл. ПЗБ; шкл., Мат. Маг.), ’ручка ў карзіне’ (Касп.; паўн.-усх., КЭС), ’вяроўкі ў зыбцы’ (Нас., Мат. Маг., Мат. Гом.), ’лямка’ (Ян.), ’прывязка, якой прымацоўваецца біч ды цапільна’ (в.-дзв., лаг., ДАБМ, 829). Да па‑ (< прасл. po‑) і -чапіць < прасл. tapati (аднароднае з capati і харай), у якім пачатковае ta‑ ўзыходзіцьда ka- (Трубачоў, Эт. сл., 4, 17–18). Гл. таксама чапляць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)