адмо́чка гл. адмачыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адмо́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. адмо́чка
Р. адмо́чкі
Д. адмо́чцы
В. адмо́чку
Т. адмо́чкай
адмо́чкаю
М. адмо́чцы

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адмо́чка ж. отмо́чка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адмачы́ць, -мачу́, -мо́чыш, -мо́чыць; -мо́чаны; зак., што.

1. Намачыўшы што-н., аддзяліць, адклеіць.

А. прысохлы бінт.

А. наклейку.

2. Вымачыць, зрабіць больш прыдатным для выкарыстання (спец.).

А. скуры.

3. перан. Сказаць або зрабіць што-н. недарэчнае, непрыстойнае (разм.).

Ну і адмачыў штуку!

|| незак. адмо́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. адмо́чванне, -я, н. (да 1 і 2 знач.) і адмо́чка, -і, ДМ -чцы, ж. (да 2 знач.).

|| прым. адмо́чны, -ая, -ае (да 2 знач.; спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)