адка́зчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. адка́зчыца адка́зчыцы
Р. адка́зчыцы адка́зчыц
Д. адка́зчыцы адка́зчыцам
В. адка́зчыцу адка́зчыц
Т. адка́зчыцай
адка́зчыцаю		 адка́зчыцамі
М. адка́зчыцы адка́зчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адка́зчыца ж., юр. отве́тчица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адка́зчыца, ‑ы, ж.

Жан. да адказчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адка́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Асоба, якой прад’яўлены судовы іск.

Удзел у справе істца і адказчыка.

2. Той, хто нясе адказнасць, адказвае за што-н. (разм.).

Брыгадзір за ўсё а.

|| ж. адка́зчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

отве́тчица адка́зчыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)