Verbum

анлайнавы слоўнік

аддрукава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; зак., што.

Тое, што і надрукаваць.

А. тыраж кнігі.

|| незак. аддруко́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аддрукава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аддрукава́ць сов. отпеча́тать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аддрукава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

1. Тое, што і надрукаваць.

2. Разм. Старанна выпісаць (літары, лічбы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шклографава́ць, -фу́ю, -фу́еш, -фу́е; -фу́й; -фава́ны; зак. і незак., што.

Аддрукаваць (друкаваць) на шклографе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аддрукава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад аддрукаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́друкаваць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

Разм. Аддрукаваць, надрукаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шклографі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Спец. Аддрукаваць (друкаваць) на шклографе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Аддрэ́нчыць ’аддрукаваць’ (Шат.). Відаць, кантамінацыя дрэнчыць (< польск. dręczyć ’мучыць, дакучаць, ціснуць’) і друкаваць (< польск. drukować).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

отпеча́тать сов.

1. (напечатать) аддрукава́ць, надрукава́ць, разг. вы́друкаваць;

2. (оставить след) адці́снуць, адбі́ць;

3. (раскрыть, сломав печать) адпяча́таць, распяча́таць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)