аддзе́лачніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аддзе́лачніца |
аддзе́лачніцы |
| Р. |
аддзе́лачніцы |
аддзе́лачніц |
| Д. |
аддзе́лачніцы |
аддзе́лачніцам |
| В. |
аддзе́лачніцу |
аддзе́лачніц |
| Т. |
аддзе́лачніцай
аддзе́лачніцаю |
аддзе́лачніцамі |
| М. |
аддзе́лачніцы |
аддзе́лачніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аддзе́лачніца ж. отде́лочница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аддзе́лачнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Рабочы, спецыяліст па аддзелачных работах.
|| ж. аддзе́лачніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
отде́лочница апрацо́ўшчыца, -цы ж.; аддзе́лачніца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)