адгі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адгі́н адгі́ны
Р. адгі́ну адгі́наў
Д. адгі́ну адгі́нам
В. адгі́н адгі́ны
Т. адгі́нам адгі́намі
М. адгі́не адгі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адгі́н, -ну м. отги́б

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адгі́н, ‑у, м.

Разм. Месца, па якім што‑н. адагнута. Зламацца на адгіне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

отги́б адгі́н, -ну м., адгі́б, -бу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)