адві́льванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адві́льванне адві́льванні
Р. адві́львання адві́льванняў
Д. адві́льванню адві́льванням
В. адві́льванне адві́льванні
Т. адві́льваннем адві́льваннямі
М. адві́льванні адві́льваннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адві́льванне ср., разг. отви́ливание, отлы́нивание

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адві́льванне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. адвільваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адві́льваць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Адмаўляцца, ухіляцца ад чаго-н.

А. ад даручэнняў.

|| зак. адвільну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. адві́льванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

отлы́нивание адві́льванне, -ння ср., ухіле́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Адві́льваць ’выкручвацца’ (БРС, КЭС), адвільванне ’выкручванне’ (Бяльк.) да віліць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)