агі́длы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
агі́длы |
агі́длая |
агі́длае |
агі́длыя |
| Р. |
агі́длага |
агі́длай
агі́длае |
агі́длага |
агі́длых |
| Д. |
агі́дламу |
агі́длай |
агі́дламу |
агі́длым |
| В. |
агі́длы (неадуш.)
агі́длага (адуш.) |
агі́длую |
агі́длае |
агі́длыя (неадуш.)
агі́длых (адуш.) |
| Т. |
агі́длым |
агі́длай
агі́длаю |
агі́длым |
агі́длымі |
| М. |
агі́длым |
агі́длай |
агі́длым |
агі́длых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Агі́да, агіднуць, агіднік, агідлівы, агідлы, ст.-бел. огіда (1605) (Нас. гіст.), укр. огида, польск. ohyda, славац. ohyda, в.-луж. wohida да гідкі (гл.). Слова з абмежаваным арэалам. Супрун (Веснік БДУ, 1969, 2, 68–69) мяркуе, што цэнтрам пашырэння слова агіда з’яўляецца ўкраінска-беларускі моўны арэал, а польскія і славацкія формы — запазычанні (параўн. Басай–Сяткоўскі, SFPS, 6, 23), аднак верхнялужыцкія формы даводзіцца лічыць спрадвечнымі, утворанымі незалежна, што неверагодна пры адсутнасці паўднёваславянскіх адпаведнасцей і немагчымасці даказаць іх праславянскі характар.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)