агрубі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. агрублю́ агру́бім
2-я ас. агру́біш агру́біце
3-я ас. агру́біць агру́бяць
Прошлы час
м. агрубі́ў агрубі́лі
ж. агрубі́ла
н. агрубі́ла
Дзеепрыслоўе
прош. час агрубі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

агрубі́ць сов. (лишить тонкости) огруби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

агрубі́ць, агрублю, агрубіш, агрубіць; зак., што.

Зрабіць грубейшым, пазбавіць тонкасці. Многія не паспелі Закончыць дзесяты клас. Сонца, сівер і слота Твары ім агрубілі. Бураўкін. // Спрасціць; падаць што‑н. у занадта абагуленым, прымітыўным выглядзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агру́блены огрублённый; см. агрубі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

огруби́ть сов. агрубі́ць, зрабі́ць гру́бым;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

агрубля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да агрубіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агрубле́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. агрубляць — агрубіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)