агрубе́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
агрубе́нне |
агрубе́нні |
| Р. |
агрубе́ння |
агрубе́нняў |
| Д. |
агрубе́нню |
агрубе́нням |
| В. |
агрубе́нне |
агрубе́нні |
| Т. |
агрубе́ннем |
агрубе́ннямі |
| М. |
агрубе́нні |
агрубе́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
агрубе́нне ср. огрубе́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
агрубе́нне, ‑я, н.
Стан паводле знач. дзеясл. агрубець.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
огрубе́ние в разн. знач. агрубе́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)