ава́ры, ‑аў; адз. авар, ‑а, м.

Цюркскія плямёны, якія ўварваліся ў 6 ст. ў прыдунайскія землі і ўтварылі там самастойную дзяржаву, што праіснавала да пачатку 10 ст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ава́р,

гл. авары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ава́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ава́р ава́ры
Р. ава́ра ава́раў
Д. ава́ру ава́рам
В. ава́ра ава́раў
Т. ава́рам ава́рамі
М. ава́ру ава́рах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)