авантуры́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. авантуры́н
Р. авантуры́ну
Д. авантуры́ну
В. авантуры́н
Т. авантуры́нам
М. авантуры́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

авантуры́н, -ну м., мин. авантюри́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

авантуры́н, ‑у, м.

Разнастайнасць дробназярністага кварцу; мінерал, які ужываецца для ўпрыгожанняў і мастацкіх вырабаў.

[Фр. aventurine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

авантюри́н мин. авантуры́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

искря́к мин., разг. іскра́к, -ку́ м., авантуры́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)