абічо́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абічо́ўка |
абічо́ўкі |
| Р. |
абічо́ўкі |
абічо́вак |
| Д. |
абічо́ўцы |
абічо́ўкам |
| В. |
абічо́ўку |
абічо́ўкі |
| Т. |
абічо́ўкай
абічо́ўкаю |
абічо́ўкамі |
| М. |
абічо́ўцы |
абічо́ўках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Абі́ч ’частка цэпа, якой б’юць па калоссі’ (Кап.), абічышча ’цапільна’ (ДАБМ), абічоўка (Мат. дыял. канф.), абіч < *o‑bit‑jь. Магчыма, а‑ — пратэтычнае, а не прэфіксальнае, тады адэкватна біч ’бізун’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)