абядне́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. абядне́нне
Р. абядне́ння
Д. абядне́нню
В. абядне́нне
Т. абядне́ннем
М. абядне́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абядне́нне ср. обедне́ние, обнища́ние; разоре́ние; оскуде́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абядне́нне, ‑я, н.

1. Стан паводле знач. дзеясл. абяднець.

2. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абядніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

обедне́ние абядне́нне, -ння ср., збядне́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паступо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які адбываецца паслядоўна, без рэзкіх змен, не адразу. Не паступовае абядненне, а катастрофа ўпала на Гальвасавы галовы: у дваццатым годзе настаў момант кінуць усё. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)