абшму́льваць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
абшму́льваю |
абшму́льваем |
| 2-я ас. |
абшму́льваеш |
абшму́льваеце |
| 3-я ас. |
абшму́львае |
абшму́льваюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
абшму́льваў |
абшму́львалі |
| ж. |
абшму́львала |
| н. |
абшму́львала |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абшму́льваць несов., разг.
1. обтира́ть;
2. (ногу и т.п.) стира́ть, натира́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абшму́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абшмуляць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абшму́ляць, -яю, -яеш, -яе; -яны; зак., што (разм.).
1. Шмуляючы, выцерці, пашкодзіць, падраць (пра вопратку).
А. локці.
2. Тое, што і абмуляць.
А. ногі.
|| незак. абшму́льваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абшму́львацца, ‑аецца; незак.
Зал. да абшмульваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абшму́львацца несов., страд., разг. обтира́ться; стира́ться, натира́ться; см. абшму́льваць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шчарба́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, што мае не ўсе зубы, рэдкія зубы. — Я-то ўжо думаў, што ў цябе зуб новы вырас. Уставіў бы, ці што, ходзіш шчарбаты, — падкалоў.. [Міця] Івана, намякаючы на той далёкі вечар. Кудравец. Цуглі былі ўжо густа ржавыя, бо хто ведае, калі яны закладваліся ў шчарбаты рот Крумкача. Кулакоўскі. / Пра зубы. Гэта быў гадоў дваццаці васьмі мужчына з шэрымі вачыма, з круглым задзёрыстым тварам і шчарбатымі зубамі. Скрыган.
2. Які мае няроўныя, са шчарбінамі краі. Шчарбатая лыжка. □ А бацька адчыняе скрынку, дастае шчарбаты чайнік. Лынькоў. Палез у печку. Дастаў адтуль шчарбаты чыгунок з капустаю. П. Ткачоў. // Які мае няроўнае, нявострае з зазубрынамі лязо. Шкрэбнуў па поснай патэльні шчарбаты нож. Бураўкін. // Які мае няроўную, з выбоінамі, паверхню. Бутэлька яшчэ ракатала па шчарбатым паркеце, нібы нехта нябачны каціў яе. Караткевіч. Пералажылі шчарбатыя, пазламаныя масты, збудавалі трохі новых. Мележ. Сям-там шчарбаты камень пачынаў абшмульваць і ўядацца ў кару. Арочка.
3. перан. Які мае няроўныя або з дзіркамі абрысы. Месцамі край неба падпіралі шчарбатыя хвойнікі. Бядуля. Сям-там, як бы ля падножжа, да .. [будынкаў] туліліся драўляныя домікі з седлаватымі дахамі і шчарбатымі комінамі. Карпаў.
4. Які мае паменшаны, малы серп (пра месяц). І раўнадушна на зямлю пазіраў стары шчарбаты месяц. Асіпенка.
5. перан. Несапраўдны; няпоўны, аднабокі. — Свет вялік, — кажа пан, — можа, і праўда. — Праўда, то праўда, пане, хоць і шчарбатая. Якімовіч. // Няўдалы, няшчасны. Значыць, лёс мой такі шчарбаты. Трэба скарыцца. Пянкрат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)