абро́чнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абро́чнік |
абро́чнікі |
| Р. |
абро́чніка |
абро́чнікаў |
| Д. |
абро́чніку |
абро́чнікам |
| В. |
абро́чніка |
абро́чнікаў |
| Т. |
абро́чнікам |
абро́чнікамі |
| М. |
абро́чніку |
абро́чніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абро́чнік м., ист. обро́чник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абро́чнік, ‑а, м.
Гіст. Прыгонны селянін, які знаходзіўся на аброку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
обро́чник ист. абро́чнік, -ка м., чыншаві́к, -ка́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)