абно́ва
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абно́ва |
абно́вы |
| Р. |
абно́вы |
абно́ў |
| Д. |
абно́ве |
абно́вам |
| В. |
абно́ву |
абно́вы |
| Т. |
абно́вай
абно́ваю |
абно́вамі |
| М. |
абно́ве |
абно́вах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абно́ва ж., разг. обно́ва
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абно́ва, ‑ы; Р мн. ‑ноў, ж.
Разм. Тое, што і абноўка. [Каця] была добрая швачка, і шыць абновы да яе неслі ледзь не з усяе вёскі. Сачанка. // перан. Нешта новае, толькі што пабудаванае. Ды не ўявіш сягоння цябе [Беларусь] без гранітных абноў і пявучых турбін, і вядомых у свеце машын. Вялюгін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)