абмы́лка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абмы́лка |
абмы́лкі |
| Р. |
абмы́лкі |
абмы́лак |
| Д. |
абмы́лцы |
абмы́лкам |
| В. |
абмы́лку |
абмы́лкі |
| Т. |
абмы́лкай
абмы́лкаю |
абмы́лкамі |
| М. |
абмы́лцы |
абмы́лках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абмы́лка ж., обл., см. памы́лка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абмы́лка, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.
Абл. Памылка. Адным словам, думаў Васіль, абмылкаю вялікаю прыйшоў на свет гэты чалавек. Колас. Анупрэй згаджаўся, што ён віноўнік церні таварышамі, што ён зрабіў цяжкую абмылку. Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ахмы́лка ’памылка’ (Шат.), ахмыляцца ’памыляцца’ (Шат.). Ад абмылка, абмыляцца ’тс’ з распадабненнем губных, магчыма, пад уплывам іншых слоў тыпу рус. маск. хмы́лом ’хутка, паспешна’. Гл. мыляць, памылка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)