абме́цены

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. абме́цены абме́ценая абме́ценае абме́ценыя
Р. абме́ценага абме́ценай
абме́ценае		 абме́ценага абме́ценых
Д. абме́ценаму абме́ценай абме́ценаму абме́ценым
В. абме́цены (неадуш.)
абме́ценага (адуш.)		 абме́ценую абме́ценае абме́ценыя (неадуш.)
абме́ценых (адуш.)
Т. абме́ценым абме́ценай
абме́ценаю		 абме́ценым абме́ценымі
М. абме́ценым абме́ценай абме́ценым абме́ценых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абме́цены

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. абме́цены абме́ценая абме́ценае абме́ценыя
Р. абме́ценага абме́ценай
абме́ценае		 абме́ценага абме́ценых
Д. абме́ценаму абме́ценай абме́ценаму абме́ценым
В. абме́цены (неадуш.)
абме́ценага (адуш.)		 абме́ценую абме́ценае абме́ценыя (неадуш.)
абме́ценых (адуш.)
Т. абме́ценым абме́ценай
абме́ценаю		 абме́ценым абме́ценымі
М. абме́ценым абме́ценай абме́ценым абме́ценых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абме́цены

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. абме́цены абме́ценая абме́ценае абме́ценыя
Р. абме́ценага абме́ценай
абме́ценае		 абме́ценага абме́ценых
Д. абме́ценаму абме́ценай абме́ценаму абме́ценым
В. абме́цены (неадуш.)
абме́ценага (адуш.)		 абме́ценую абме́ценае абме́ценыя (неадуш.)
абме́ценых (адуш.)
Т. абме́ценым абме́ценай
абме́ценаю		 абме́ценым абме́ценымі
М. абме́ценым абме́ценай абме́ценым абме́ценых

Кароткая форма: абме́цена.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абме́цены обметённый; см. абме́сці

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абме́цены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абмесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

обметённый абме́цены, мног. паабмята́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарбы́ль, ‑я, м.

Разм.

1. Тое, што і аполак. Ганак — некалькі шэрых гарбылёў — быў нядаўна абмецены, завіруха не паспела яшчэ добра прысыпаць плахі. Місько.

2. Выпукласць, узвышэнне на чым‑н.; бугор. Пейзаж пачаў мяняцца: прыкметныя сталі гарбылі чорных гор, шызыя лункі вады паміж імі. М. Стральцоў. Сасновыя кар[ані] высокімі гарбылямі тарчаць на кожным кроку. Пянкрат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)