аберто́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аберто́н |
аберто́ны |
| Р. |
аберто́ну |
аберто́наў |
| Д. |
аберто́ну |
аберто́нам |
| В. |
аберто́н |
аберто́ны |
| Т. |
аберто́нам |
аберто́намі |
| М. |
аберто́не |
аберто́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аберто́н, ‑у, м.
Дадатковы, больш высокі тон, які суправаджае асноўны і надае яму асобае адценне; прыгук. Тоны і абертоны гучання.
[Ням. Oberton.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)