абво́рак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абво́рак |
абво́ркі |
| Р. |
абво́рка |
абво́ркаў |
| Д. |
абво́рку |
абво́ркам |
| В. |
абво́рак |
абво́ркі |
| Т. |
абво́ркам |
абво́ркамі |
| М. |
абво́рку |
абво́рках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абво́рак, ‑рка, м.
Разм. Месца на полі, якое кругом абворваецца; няўдобіца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Абво́рак ’абворанае месца’ (КСТ) да абворваць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)