Verbum

вані́ты, ‑аў; адз. няма.

Разм. Тое, што вывяргаецца са страўніка пры ванітаванні, рвоце.

краваха́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Харкаць кроўю пры захворванні лёгкіх, горла і пад.

купе́ль, ‑і, ж.

Вялікая пасудзіна, у якую апускаюць дзіця пры царкоўным абрадзе хрышчэння.

лі́зіс, ‑у, м.

Спец. Павольнае паніжэнне высокай тэмпературы пры некаторых хваробах; проціл. крызіс.

[Ад грэч. lysis — растварэнне, развязванне.]

люміна́л, ‑у, м.

Лякарства, якое ужываецца пры бяссонніца і іншых хваробах нервовай сістэмы.

[Ад лац. lumen — святло.]

зно́швальнасць, ‑і, ж.

Спец. Страта якасцей, псаванне чаго‑н. пры выкарыстанні. Зношвальнасць абсталявання.

іголкафі́льтр, ‑а, м.

Трубчасты фільтр, якім карыстаюцца пры будаўнічых работах для асушэння грунту.

інфі́кс, ‑а, м.

Афікс, устаўлены ў сярэдзіну кораня слова пры словаўтварэнні або словазмяненні.

[Лац. infixus — устаўлены.]

каагуля́т, ‑у, М ‑ляце, м.

Асадак, які ўтвараецца ў калоідным растворы пры каагуляцыі.

жыванараджэ́нне, ‑я, н.

Спосаб узнаўлення патомства, пры якім зародак развіваецца ў матчыным арганізме.