цю́цька, ‑і, м.
Разм.
1. Сабака. Саломінка то пакручвалася перад сабачым носам, то спрытна ўцякала ад выскаленай пысы, а цюцька бег ды бег, брахаў і брахаў да хрыпаты. Лужанін. // Ласкавы зварот да сабакі. Сабакі хутка ачухаліся. Перасталі яе чапаць. — Цюцькі... Цюцькі... — прагаварыла.. [Фрося] з дакорам. Бядуля.
2. Ужываецца звычайна ў параўнальных выразах са значэннем слова сабака. — З-замерзла я, Толік, як цюцька! — засмяялася Люда. — І ніяк не сагрэцца. Брыль. Мокрыя, як цюцькі, вылезлі мы на бераг. Якімовіч.
3. Ужываецца як лаянкавае слова. — Цяпер тут, брат, гіцаль люцейшы за Мухеля. Адстаўны падпалкоўнік.. Цюцька, якіх свет не бачыў, — дадаў Якаў Гошка. Грахоўскі. «Які ты пан? Ты цюцька руды!» — Так пачыналася пісьмо. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зала́дзіць сов.
1. заде́лать;
з. дзі́рку ў пло́це — заде́лать ды́рку в забо́ре;
2. разг. зала́дить;
з. адно́ і то́е ж — зала́дить одно́ и то же;
~дзілі дажджы́ — зала́дили дожди́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ра́ніца ж. у́тро ср.;
ко́жную ~цу — ка́ждое у́тро; по утра́м;
пад ~цу — к утру́; под у́тро;
наза́ўтра ~цай — на у́тро;
аднае́ ~цы — как-то у́тром;
◊ до́брай ~цы! — до́брое у́тро!
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прочини́ть сов. (переводится конструкциями с глаголами несовершенного вида) (чинить какое-то время) пра́віць (цэ́лы дзень і да таго́ падо́бнае), рамантава́ць (цэ́лы дзень і да таго́ падо́бнае); (накладывать заплаты) прала́таць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прилучи́ться
1. (случиться, произойти) зда́рыцца;
прилучи́лась беда́ зда́рылася бяда́;
2. (быть, оказаться где-л. случайно) прылучы́цца, тра́піцца, натра́піцца;
тут прилучи́лся како́й-то челове́к тут прылучы́ўся (тра́піўся, натра́піўся) не́йкі чалаве́к.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
проноси́тьII сов.
1. (какое-то время) пранасі́ць;
до́лго проноси́ть костю́м до́ўга пранасі́ць касцю́м;
2. (ноской привести в негодность) разг. пранасі́ць;
проноси́ть пиджа́к до дыр пранасі́ць пінжа́к да дзі́рак.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
установле́ние ср.
1. (действие) устанаўле́нне, -ння ср.; вызначэ́нне, -ння ср.; нала́джванне, -ння ср.; выяўле́нне, -ння ср.; см. установи́ть;
2. (то, что установлено) устанаўле́нне, -ння ср.; (закон) зако́н, -ну м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
наўскасы́, прысл.
Разм. Тое, што і наўскасяк (у 1 знач.). Вось маланка зігзагамі наўскасы прабегла па небе, і раскацісты грукат пракаціўся па небе. С. Александровіч. — Ты тычкі пусціў наўскасы, — гаворыць Яўхім, — дык з таго канца ні то што паўсажня, а на цэлую ляйчыну ты ў маё залез. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паску́бці, ‑скубу, ‑скубеш, ‑скубе; ‑скубём, ‑скубяце; зак., каго-што.
1. Саскубці ўсё, многае.
2. перан. Нанесці ўрон, шкоду. — То гэта І вас палякі паскублі, калі мы чалавека ратавалі і хацелі стрэльбу ў паляка адабраць? Чорны.
3. і без дап. Скубці некаторы час. — Адпражы [каня], няхай трошкі паскубе на мяжы. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кукава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; незак.
1. Ствараць гукі, падобныя на «ку-ку» (пра зязюлю). У лесе было ціха. Кукавала зязюля. Мітусіліся на высокіх соснах вавёркі. Курто.
2. перан. Разм. Цярпець нягоду; гараваць. — Добра, што загадзя перасялілі нас у дамы, — часта гаварыла маці, — а то кукавалі б у палатцы. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)