Verbum

ну́нцый, ‑я, м.

Пастаянны дыпламатычны прадстаўнік рымскага папы пры ўрадзе якой‑н. дзяржавы.

[Лац. nuntius.]

нястра́ўнасць, ‑і, ж.

Спец. Хвароба страўніка, пры якой ускладняецца ператраўліванне і засваенне ежы.

падатказдо́льнасць, ‑і, ж.

Спец. Наяўнасць прымет, пры якіх па закону належыць плаціць падатак.

парамарфо́за, ‑ы, ж.

Спец. Від псеўдамарфозы, які ўтвараецца пры паліморфных зменах крышталічнай структуры.

[Ад грэч. para — побач і morphē — форма.]

по́сах, ‑а, м.

Доўгі кій, на які апіраюцца пры хадзьбе. // Жазло ў свяшчэннаслужыцеляў.

ангідры́д, ‑у, М ‑родзе, м.

Вокісел, які пры злучэнні з вадой дае кіслату.

[Ад грэч. an — без- і hydrōr — вада.]

беспрыста́вачны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае пры сабе прыстаўкі. Беспрыставачны дзеяслоў. Беспрыставачная аснова.

брыза́нтны, ‑ая, ‑ае.

Здольны драбіць прадметы пры выбуху; разрыўны. Брызантны снарад. Брызантнае рэчыва.

[Фр. brisant.]

валакардзі́н, ‑у, м.

Лякарства, якое выкарыстоўваецца пры захворваннях сэрца і цэнтральнай нервовай сістэмы.

вальцо́вы, ‑ая, ‑ае.

Абсталяваны вальцамі. Вальцовы млын. // Зроблены пры дапамозе вальцаў. Вальцовы пашол.