зло... (а таксама зла...).

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню словам: а) зло, напрыклад: злоўжыванне; б) злы, напрыклад: злоязычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інфа́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У манархічнай Іспаніі і Партугаліі — тытул, які прысвойваўся сынам караля, а таксама асоба, якая мела гэты тытул.

[Ісп. infante.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

капаво́з, ‑а, м.

Машына для транспарціроўкі коп сена, саломы і складвання іх у стагі, а таксама для пагрузкі гною, сіласу і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касмахі́мія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае хімічны састаў касмічных цел і акаляючай іх прасторы, а таксама хімічныя працэсы, што працякаюць у космасе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

катыльён, ‑а, м.

Даўнейшы бальны танец (род кадрылі), фігуры якога чаргуюцца з элементамі вальса, мазуркі, полькі, а таксама музыка да гэтага танца.

[Фр. cotillon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кігі́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. кігікаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Над куп’ём з пранізлівым кігіканнем пабіліся чарнакрылыя кнігаўкі. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клеката́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. клекатаць (у 1, 2 і 3 знач.), а таксама гукі гэтага дзеяння. Клекатанне буслоў. Клекатанне вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кра́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. кракаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Сіваваронкі з сярдзітым краканнем кружыліся над дуплістымі дзеравякамі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кура́нты, ‑аў; адз. няма.

Даўнейшая назва вежавага або насценнага гадзінніка, бой якога суправаджаецца музыкай, а таксама музычны механізм такога гадзінніка. Крамлёўскія куранты.

[Ад фр. courant — бягучы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

машыназна́ўства, ‑а, н.

Навука, якая ўключае апісанне і тэорыю машын і механізмаў, тэорыю канструявання і разліку на трываласць, а таксама тэхналогію машынабудавання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)