Verbum

баро́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да барона. Баронскі тытул. // Які належыць барону. Баронскі замак.

лэ́дзі,

Даўней — тытул англійскай каралевы. // Жонка лорда, а таксама замужняя жанчына ў арыстакратычным асяроддзі Англіі.

[Англ. lady.]

міло́рд, ‑а, М ‑дзе, м.

Тытул арыстакрата, лорда ў Англіі; ветліва-пачцівы зварот да яго.

[Англ. milord, ад my lord — мой лорд.]

тытулава́цца, ‑луюся, ‑луешся, ‑луецца; незак.

1. Мець тытул (у 1 знач.).

2. Зал. да тытулаваць.

хаджы́, нескл., м.

Ганаровы тытул мусульманіна, які зрабіў паломніцтва ў Мекку (звычайна ставіцца перад імем).

[Араб.]

ха́нства, ‑а, н.

1. Званне, тытул хана.

2. Дзяржава, вобласць, якой правіць хан. Казанскае ханства.

мірза́, ‑ы, м.

1. Тытул члена царскага дома ў некаторых народаў Усходу. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

2. Пачэснае, ганаровае абазначэнне вышэйшых чыноў у некаторых народаў Усходу. // У цюркскіх народаў дарэвалюцыйнай Расіі — буйныя феадалы.

3. Сакратар, пісар, перапісчык у некаторых народаў Усходу.

[Перс. mīrzā.]

аятала́, ‑ы, м.

У мусульманскай рэлігіі — вышэйшы духоўны тытул вучонага-багаслова, які мае вучняў і паслядоўнікаў.

[Ад перс.]

кагана́т, ‑а, М ‑наце, м.

Гіст. Дзяржава, правадыр якой меў тытул кагана. Цюркскі каганат. Хазарскі каганат.

ка́йзер, ‑а, м.

Імператар у «Свяшчэннай Рымскай імперыі» і Германскай імперыі. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ням. Kaiser ад лац. caesar — цар, цэзар.]