цыклагене́з, ‑у, м.

Працэс узнікнення і развіцця цыклону (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напра́мак, -мку, мн. -мкі, -мкаў, м.

1. Лінія руху, бок, у які накіраваны рух, дзеянне.

Ісці ў паўночным напрамку.

Змяніць н.

2. перан. Шлях развіцця чаго-н.

Н. развіцця краіны.

3. Участак фронту.

Баі на заходнім напрамку.

4. Грамадская, навуковая і інш. плынь.

Рэалістычны н. у літаратуры.

5. у знач. прысл. напра́мкам. У кірунку да чаго-н.

Пайсці напрамкам да лесу.

◊

Браць (узяць) напрамак — пачынаць рухацца, ісці ў якім-н. напрамку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пачатко́вы, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца ў пачатку чаго-н., з’яўляецца пачаткам чаго-н.

Пачатковае слова.

Пачатковая стадыя развіцця.

2. Дадзены не ў поўным аб’ёме, ніжэйшы.

Пачатковая адукацыя.

Пачатковая школа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лічы́нкавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лічынкі ​1. Лічынкавая стадыя развіцця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́струла, ‑ы, ж.

Спец. Стадыя развіцця зародка мнагаклетачных жывёл, наступная за бластулай.

[Лац. gastrula.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стагна́цыя, ‑і, ж.

Спец. Адсутнасць развіцця; застой (у вытворчасці, гандлі і пад.).

[Ад лац. stagno — раблю нерухомым, спыняю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрато́ма, ‑ы, ж.

Спец. Дабраякасная пухліна, якая з’яўляецца вынікам парушэння эмбрыянальнага развіцця.

[Ад грэч. teras, teratos — пачвара і ‑ōma — пухліна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

усебако́васць, ‑і, ж.

Уласцівасць усебаковага. Усебаковасць адлюстравання рэчаіснасці. Усебаковасць развіцця народнай гаспадаркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

навуказна́ўства, -а, н.

Галіна ведаў, якая вывучае заканамернасці функцыянавання і развіцця навукі, структуру і дынаміку навуковай дзейнасці, узаемадзеяння навукі з іншымі сферамі матэрыяльнага і духоўнага жыцця грамадства.

|| прым. навуказна́ўчы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

геамарфало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае рэльеф паверхні Зямлі і гісторыю яго развіцця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)