прыро́джаны, -ая, -ае.
1. Уласцівы ад нараджэння.
П. імунітэт.
П. парок сэрца. П. талент.
2. Які ў найвышэйшай ступені валодае якімі-н. уласцівасцямі, якасцямі для якой-н. дзейнасці.
П. тэхнік. П. мастак.
|| наз. прыро́джанасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пра́лля, ‑і, ж.
Разм. Жанчына, якая займаецца прадзеннем. Мастак паказаў на палатне маладую зграбную праллю з доўгай касой. Ліс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Му́зыкус ’мастак-музыкант’ (Нас.). З польск. muzykus ’музыка, музыкант’, якое з с.-лац. musicus ’тс’ (Варш. сл., 2, 1080).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зако́нчаны¹, -ая, -ае.
1. Які мае неабходную паўнату, цэласнасць.
Закончаная думка.
З. сказ.
2. Які дасягнуў дасканаласці ў якой-н. справе, мастацтве, цалкам сфарміраваны (кніжн.).
З. майстар.
З. мастак.
3. Пра чалавека як носьбіта адмоўных якасцей.
З. нягоднік.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
капіі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
1. Уст. Перапісчык, які знімае копіі з дакументаў.
2. Мастак, які капіруе арыгінальныя творы іншых мастакоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Місцю́к, місьцю́к ’мастак, майстар, знаўца’, ’зух’ (Нас., Грыг., Бяльк.; паўд.-усх., КЭС), укр. мистю́к, рус. мастюк. Параўн. яшчэ бел. мастак. Усе з’яўляюцца пераўтварэннем са ст.-бел. майстеръ, майстръ, мастеръ, мистръ, мийстръ ’майстар, начальнік, правіцель’, ’настаўнік’, ’кат’, якія праз ст.-польск. мову прыйшлі з с.-в.-ням. meistere лац. magister ’правіцель; кіраўнік, настаўнік’ (Карскі, Труды, 312; Жураўскі, Бел. мова, 61; Булыка, Лекс. запазыч., 189).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
жывапі́сец, ‑сца, м.
Мастак, які займаецца жывапісам. Жывапісныя работы ў Каломенскім палацы выконваў славуты Сымон Ушакоў, а таксама іншыя рускія жывапісцы. «Звязда».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Маста́цтва ’творчая перадача рэчаіснасці ў мастацкіх вобразах’, ’дасканалае ўменне, майстэрства ў якой-небудзь справе, рабоце’ (ТСБМ). Да маста́к (гл.). Утворана як дзіва́к — дзіва́цтва.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
калары́ст, ‑а, М ‑сце, м.
1. Мастак, які ўмела выкарыстоўвае і спалучае колеры; майстар каларыту (у 1 знач.).
2. Майстар па расфарбоўцы тканін.
[Фр. coloriste ад лац. color — колер.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раме́сніцтва, ‑а, н.
1. Занятак рамяством, саматужнай работай.
2. перан. Работа без творчай ініцыятывы, па ўстаноўленаму шаблону. Мастак — паняцце, якое выключае рамесніцтва. «Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)