звышцяку́часць, ‑і, ж.

Спец. Сукупнасць фізічных з’яў, якія назіраюцца ў вадкім геліі пры тэмпературы, блізкай да абсалютнага нуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фонакардыягра́фія, ‑і, ж.

Метад даследавання сардэчна-сасудзістай сістэмы, які заключаецца ў графічнай рэгістрацыі гукавых з’яў, выкліканых дзейнасцю сэрца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міф, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Старажытнае паданне аб легендарных героях, багах, аб паходжанні свету і розных з’яў прыроды.

Міфы Старажытнай Грэцыі.

2. перан. Нешта фантастычнае, неверагоднае; выдумка.

М. аб шкоднасці кавы.

|| прым. міфі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

калейдаско́п, -а, м.

1. мн. -ы, -аў. Трубка з люстранымі пласцінкамі і каляровымі шкельцамі, якія пры паварочванні складваюцца ў розныя ўзоры.

2. перан. Хуткая змена разнастайных з’яў (кніжн.).

К. падзей.

|| прым. калейдаскапі́чны, -ая, -ае.

Калейдаскапічная змена ўражанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

намінаты́ўны, ‑ая, ‑ае.

У граматыцы — які служыць для называння, абазначэння (прадметаў, з’яў, якасцей, дзеянняў). Намінатыўная функцыя слова. Намінатыўны сказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

правідэнцыялі́зм, ‑у, м.

Рэлігійна-ідэалістычны погляд, які тлумачыць ход гістарычных з’яў не іх унутранай заканамернасцю, а вышэйшай (боскай) воляй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

параўна́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Заснаваны на параўнанні, супастаўленні чаго‑н. Параўнальны метад даследавання. □ Кантрастны, параўнальны паказ з’яў розных сфер жыцця, паказ адных з’яў на фоне другіх сапраўды ярка раскрываў і паэтызаваў тую ці іншую падзею, сітуацыю, чалавечы характар. Саламевіч.

2. Спец. Які выражае параўнанне, служыць для параўнання. Параўнальныя даданыя сказы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паслядо́ўны

1. после́довательный;

~ныя ру́хі — после́довательные движе́ния;

2. (логически обоснованный) после́довательный;

п. вы́вад — после́довательный вы́вод;

3. прее́мственный;

п. рад з’яў — прее́мственный ряд явле́ний

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

неўра...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь якіх‑н. прадметаў, з’яў з нервовай сістэмай, напрыклад: неўрабіялогія, неўрапатолаг, неўрастэнічны.

[Ад грэч. neuron — валакно, нерв.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гістары́зм, ‑у, м.

Дыялектычны прынцып вывучэння і ацэнкі прадметаў і з’яў у працэсе іх узнікнення і развіцця ў канкрэтна гістарычных умовах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)