сінтаксі́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да сінтаксісу. Сінтаксічны аналіз сказа. Сінтаксічныя правілы. Сінтаксічны лад беларускай мовы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пра́вапіс, ‑у, м.
Агульнапрынятая сістэма правіл напісання слоў, уласцівая той ці іншай літаратурнай мове; арфаграфія. Правапіс беларускай мовы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гало́сны лингв.
1. прил. гла́сный;
г. гук — гла́сный звук;
2. в знач. сущ. гла́сный;
~ныя белару́скай мо́вы — гла́сные белору́сского языка́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ка́федра ж., в разн. знач. ка́федра;
ле́ктар узышо́ў на ~ру — ле́ктор взошёл на ка́федру;
к. белару́скай мо́вы — ка́федра белору́сского языка́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
чараўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. У казках і павер’ях: той, хто валодае чарамі; вядзьмар.
Злы ч. ператварае чалавека ў жабу.
2. Знахар, лекар.
3. перан. Чалавек, здольны захапіць чым-н., зачараваць.
Ч. слова.
Ч. беларускай паэзіі.
|| ж. чараўні́ца, -ы, ДМ -ні́цы, мн. -ы, -ні́ц.
|| прым. чараўні́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абразкі́, ‑оў; адз. абразок, ‑зка, м.
Спец. Жанр лірычных мініяцюр у беларускай прозы, у якіх адлюстроўваецца ўнутраны свет чалавека.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
старабелару́скі, ‑ая, ‑ае.
Які звязаны з развіццём беларускай народнасці, мовы, культуры ў перыяд 14–17 стст. Старабеларускія помнікі пісьменнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
суіснава́нне, ‑я, н.
Адначасовае ці сумеснае існаванне каго‑, чаго‑н. Характэрнай рысай станаўлення навукова-публіцыстычнага стылю беларускай літаратурнай мовы з’яўляецца шырокае суіснаванне ў гэтай сферы дзвюх літаратурных моў — беларускай і рускай. Гіст. бел. літ. мовы.
•••
Мірнае суіснаванне — важнейшы прынцып ленінскай знешняй палітыкі, які ляжыць у аснове адносін паміж дзяржавамі з розным грамадскім ладам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
праза́ік, ‑а, м.
Пісьменнік, які піша прозай, стварае празаічныя творы. У беларускай літаратуры Колас выступіў адначасова як паэт і празаік. «Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вуша́ты, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і вушасты. Андрэя Крушына ведаў яшчэ вушатым гімназісцікам у форменнай аксамітнай шапцы Віленскай беларускай гімназіі. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)