перасука́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад перасукаць.

2. у знач. прым. Вельмі крута ссуканы, скручаны. Перасуканыя ніткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераці́снуцца, ‑нецца; зак.

Разм.

1. Пераламацца, раздзяліцца на часткі ад ціску.

2. Вельмі моцна, занадта перавязацца (звычайна ў паясніцы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перыстакры́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Жук сямейства перыстакрылых з вельмі вузкімі махрыстымі па краях крыльцамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прагалада́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Адчуць голад, захацець есці. Бацька ўзяў скібу хлеба, стаў нецярпліва жаваць: прагаладаўся вельмі. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыжо́цце, ‑я, н.

Разм. Пра каго‑, што‑н. вельмі рыжае. Часцей за ўсё .. [Маша] чула: «Глядзі, якое рыжоцце пайшло!» Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарапа́шы, ‑ая, ‑ае.

1. Які належыць чарапасе. Чарапашы панцыр.

2. перан. Вельмі павольны; марудны. Чае ішоў чарапашым крокам. Курто.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рад в знач. сказ. ра́ды;

о́чень рад ве́льмі ра́ды;

◊

рад стара́ться! ра́ды стара́цца!;

рад-радёхонек ве́льмі ра́ды;

рад ви́деть (вас) ра́ды ба́чыць (вас);

сам не рад сам не ра́ды;

чем бога́ты, тем и рады чым ха́та бага́та, тым і ра́да; што ма́ем, тым і прыма́ем.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Прапасня́ ’вельмі многа’ (Бір. Дзярж.). Да прапасці. Аб суф. -//я гл. Сцяцко, Афікс. наз., 58 і наст. Да семантыкі параўн. рус. пропасть (чаго-небудзь) ’вельмі многа’ (ад пропасть).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

на́крепко нареч.

1. мо́цна, ве́льмі мо́цна; (наглухо) на́глуха;

2. (категорически) разг. катэгары́чна; (решительно) рашу́ча;

◊

кре́пко-на́крепко мо́цна, мо́цна-мо́цна, як наймацне́й.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Тое, што і косць (у 1 знач.).

Сабака грыз костку.

2. Тое, што і косць (у 5 знач.).

Панскай косткі чалавек.

◊

Як костка ў горле (разм.) — пра таго (тое), што вельмі перашкаджае каму-н., даймае каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)