разва́жны, -ая, -ае.

1. Якому ўласціва развага, роздум; разважлівы.

Дзядзька — чалавек р.: спачатку падумае, а потым скажа.

2. Які змяшчае ў сабе павучанне, параду і пад.

Разважнае слова.

3. Спакойны, паважны, размераны.

Ісці разважным крокам.

|| наз. разва́жнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мемара́ндум, ‑а, м.

Дыпламатычны дакумент, у якім выказаны погляды ўрада дзяржавы па якому‑н. пытанню.

[Ад лац. memorandum — што трэба помніць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нетыпо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які не мае асаблівасцей, уласцівых якому‑н. тыпу. Нетыповая з’ява. Нетыповы факт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

васьмігадо́вы, ‑ая, ‑ае.

Якому споўнілася восем гадоў. Васьмігадовы сын. // Тэрмінам у восем год. Васьмігадовае падарожжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэрагаты́ва, ‑ы, ж.

Кніжн. Выключнае права, якое належыць якому‑н. дзяржаўнаму органу або адказнай асобе.

[Лац. praerogativa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хо́джаны, ‑ая, ‑ае.

Такі, па якому часта ходзяць (пра дарогу, сцежку і пад.). Ходжаныя сцежкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чуллі́вы, -ая, -ае.

1. Якому ўласціва ўспрымальнасць знешніх, фізічных раздражненняў.

Чуллівыя нервы.

2. Які здольны ўлавіць нават нязначнае знешняе ўздзеянне.

Ч. прыбор.

3. Здольны да сентыментальнасці, тонкаадчувальны.

Чуллівае сэрца.

Ад гора людзі робяцца чуллівымі да іншых.

|| наз. чуллі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

полісінтэты́чны, ‑ая, ‑ае.

Якому ўласціва ўтварэнне складаных слоў-сказаў шляхам складання асноў асобных слоў (пра мовы).

[Ад грэч. poly — многа і слова сінтэтычны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэрэара́ма, ‑ы, ж.

Панарама са стэрэаскопам, дзякуючы якому ствараецца поўнае ўражанне аб’ёмнасці аб’екта з адчуваннем перспектывы.

[Ад грэч. stereos — прасторавы і horama — від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трасёр, ‑а, м.

Прыстасаванне ў дне снарада, дзякуючы якому снарад пры палёце пакідае пасля сябе след.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)