ане́ксія, ‑і, ж.

Далучэнне пры дапамозе сілы якой‑н. краіны або яе часткі да другой дзяржавы.

[Ад лац. annexio — далучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абараназдо́льнасць, ‑і, ж.

Валодаць усімі неабходнымі для абароны сродкамі; гатоўнасць да абароны. Мацаваць абараназдольнасць Савецкай дзяржавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імперыялісты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да імперыялізму. Імперыялістычны лагер. Імперыялістычная буржуазія. Імперыялістычныя дзяржавы. Імперыялістычная сістэма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наваро́джаны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і нованароджаны. Сталіца навароджанай дзяржавы, Уздымай высока свой дзяржаўны сцяг!.. Звонак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рэ́гент ’часовы правіцель манархічнай дзяржавы; дырыжор хору, пераважна царкоўнага’ (ТСБМ). Ст.-бел. реентъ ’начальнік канцылярыі’ < ст.-польск. regent, rejent < лац. regēns, ‑ntis ’кіраўнік’ (Булыка, Лекс. запазыч., 59). Значэнне ’дырыжор’ з рус. ре́гент ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

агрэма́н, ‑у, м.

Згода ўрада адной дзяржавы прыняць асобу, прапанаваную іншай дзяржавай у якасці яе дыпламатычнага прадстаўніка.

[Ад фр. agrément — згода.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэлега́цыя, ‑і, ж.

Група дэлегатаў ад якой‑н. арганізацыі, калектыву, дзяржавы. Сустрэць дэлегацыю. Дэлегацыя рабочых. Замежная дэлегацыя.

[Лац. delegatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабата́ж, ‑у, м.

Прыбярэжнае суднаходства паміж портамі аднаго мора або адной дзяржавы. Кабатаж чарнаморскіх портаў. Перавозкі кабатажам.

[Фр. cabotage.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суверэнітэ́т, ‑у, М ‑тэце, м.

Незалежнасць дзяржавы ад іншых дзяржаў у яе ўнутраных справах і міжнародных адносінах.

[Ням. Souveränität.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іма́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Духоўны кіраўнік у мусульман.

2. Правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу.

3. Духоўная асоба, якая кіруе богаслужэннем у мячэці.

|| прым. іма́мскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)