Варача́нка ’лішак асновы ў шырыню (як вынік памылкі)’. Да вара́чаны < варачаць ’вяртаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Зе́рка ’ядро арэха’, ’семя садавіны’. Ад асновы зерне: *зернко з выпадзеннем ‑н‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вужэць ’рабіцца вузкім’ (Нас.). Да вузкі (гл.) ад асновы кампаратыва *вуж‑ (параўн. рус. у́же).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Жа́дзіна, жадзёба, жадню́га ’скнара’ (Сл. паўн.-зах.). З рознымі суфіксамі ад асновы жадзён (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Зміньдзю́к ’скнара’ (Касп.). Утворана з суфіксам у́к ад асновы дзеяслова жміндзіць (> *зміндзіць); гл. гэты дзеяслоў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Маскаля́ць, мозколя́ць (экспр.) ’біць’ (ТС). Да асновы mozg‑/mosk, пашыранай экспрэсіўным суфіксам ‑ol‑. Гл. мазгата́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Паплашы́ць ’пагоршыць’ (Мат. Гом.). Дэрыват ад асновы вышэйшай ст. дыял. прысл. плохаплатай (Мат. Гом.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Піку́н ’кулік, Limicola’ (ТС), ’стрыж чорны, Apus apus’ (Нікан.). Утворана ад гукапераймальнай асновы ni‑к‑ і суф. ‑ун (як спяву́п ’певень’, цвіркун і інш.). Параўн. аналагічныя ўіварэнні ад анаматапеічиай асновы */;ί-/*рїр∼: польск. pikui ’бакас, Capella media Fr.’, славен. pikać ’дзяцел, Picus© н.-луж. pikać ’верабей’, лац. pipire ’шчабятаць, пішчаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Веселава́ты ’трохі вясёлы’ (КТС). Ад вяселы і суф. ‑ават‑ы, які азначае непаўнату прыкметы азначальнай асновы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прачэ́сць ’адлегласць ад берда да вараціла (на яго навіваюцца ніткі асновы) у кроснах’ (Касп.). Гл. прасесць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)